
- ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
Ψυχολογική στήριξη:
Συζητήστε οτιδήποτε σας απασχολεί. Δεν υπάρχουν σημαντικά ή ασήμαντα θέματα στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ


Βοηθώντας το παιδί να ξεπεράσει τους φόβους του
Οι φόβοι είναι ένα αναπόδραστο κομμάτι της παιδικής ηλικίας. Τα παιδιά κρύβονται πίσω από τον καναπέ κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, βεβαιώνονται ότι δεν υπάρχι κάτι στην ντουλάπα, κάνουν ό,τι μπορούν (πέντε λεπτάκια ακόμα! Θέλω νέρο!) για να καθυστερήσουν την ώρα που θα μείνουν μόνα στο δωμάτιό τους.
Όταν οι φόβοι αυτοί εμφανίζονται, το ένστικτό μας συχνά είναι να καθησυχάσουμε τα παιδιά και να τα παρηγορήσουμε. "Δεν υπάρχει τίποτα κάτω από το κρεβάτι, στο ορκίζομαι!" Αλλά, ρεαλιστικά μιλώντας, οι γονείς δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι πάντα εκεί να ηρεμήσουν τα παιδιά τους. Η εκμάθηση του πώς να διαχειρίζονται μόνα τους τους φόβους τους χωρίς την παρέμβαση των γονέων τους θα βοηθήσει τα παιδιά να χτίσουν αυτοπεποίθηση και ανεξαρτησία, καθώς θα νιώθουν ότι έχουν περισσότερο έλεγχο και λιγότερο φόβο, τόσο τώρα όσα και όταν μεγαλώσουν.
Αυτορρύθμιση
Πώς κάνουμε τα παιδιά να αρχισουν να νιώθουν πιο γενναία; Το κλειδί είναι μια αόρατη δεξιότητα που ονομάζεται αυτορρύθμιση. Η αυτορρύθμιση είναι ουσιαστικά η ικανότητα να επεξεργάζεσαι και να διαχειρίζεται τα συναισθήματά σου και τις συμπεριφορές σου με υγιή τρόπο. Είναι αυτό που μας δίνει την ικανότητα να ηρεμούμε τον εαυτό μας ή να νιώθουμε πράγματα χωρίς να ενεργούμε βάσει αυτών. Οι περισσότεροι ενήλικες εφαρμόζουν την αυτορρύθμιση χωρίς δεύτερη σκέψη. Σκεφτείτε ότι νιώθετε φόβο για μια στιγμή πριν καθησυχάσετε τον εαυτό σας ότι δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα τίποτε το τρομακτικό σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Αλλά για τα παιδιά, η δόμήση της αυτορρύθμισης απαιτεί χρόνο, εξάσκηση και χώρο για να κατακτηθεί, το οποίο σημαίνει ότι οι γονείς πρέπει να μάθουν να νιώθουν άνετα με το να αφήνουν τα παιδιά να είναι λίγο άβολα καθώς σκέφτοναι πώς να ξεμπλέξουν τα πράγματα.
Μην φοβάστε τον φόβο.
"Το να φοβόμαστε κάποιες φορές είναι φυσιολογικό και υγιές κομμάτι της διαδικασίας μεγαλώματος" λέει η Elianna Platt, κοινωνική λειτουργός. Και, ενώ τα παιδιά δυστυχώς όντως αντιμετωπίζουν πράγματα που είναι πραγματικά τρομακτικά, οι περεισσότεροι συνηθισμένοι φόβοι της παιδικής ηλκίας δεν αντιπροσωπεύουν αληθινές απειλές (π.χ. το τέρας στην ντουλάπα είναι απλώς ένα παλιό παλτό), το οποίο σημαίνει ότι στην πραγματικότητα παρουσιάζουν μια ιδανική ευκαιρία για τα παιδιά να δουλέψουν πάνω στις δεξιότητες αυτορρύθμισής τους. Αλλά, για να συμβεί αυτό, οι γονείς συχνά πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσουν τους δικούς τους φόβους.
"Θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία να εξασκηθούν στο να μερνούν μέσα από δύσκολες καταστάσεις" δηλώνει η Platt, "αλλά για πολλούς γονείς, αυτό είναι εύκολο να το λες, μα δύσκολο να το κάνεις." Όταν βλέπουμε το παιδί μας σε αγωνία, η φυσική αντίδραση είναι να θελήσουμε να το κάνουμε να νιώσει καλύτερα, ειδικά αν αυτό είναι εύκολο να γίνει. Αλλά, αν και η παρέμβαση μπορεί να κάνει το παιδί σας να νιώσει λιγότερο φόβο εκείνη τη στιγμή (και να κάνει κι εσάς να νιώσετε καλύτερα), μακροπρόθεσμα μπορεί να κάνει την εκμάθηση της αυτορρύθμισης πιο δύσκολη. "Αν τα παιδιά λαμβάνουν το μήνυμα ότι η μαμά ή ο μπαμπάς πάντα θα είναι εκεί να τα παρηγορούν, δεν υπάρχει αρκετό κίνητρο ή ευκαιρία για να μάθουν να το κάνουν μόνα τους" σημειώνει η Platt.
Πώς να βοηθήσετε
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι θα στερήσετε κάθε στήριξη από τα παιδιά σας. "Δεν μιλάμε για την ξαφνική τοποθέτηση του παιδιού σας σε ένα σκοτεινό δωμάτιο λέγοντας "Γειά σου! Να είσαι θαρραλέος! Τα λέμε το πρωί!" λέει ή Rachel Busman, κλινική ψυχολόγος. Ο στόχος, δηλώνει, είναι η ήπια καθοδήγηση των παιδιών μέχρι να είναι έτοιμα να πάρουν τα ηνία μόνα τους. Αυτό που θέλετε να κάνετε είναι παρέχετε σταδιακή στήριξη μέχρι να στέκονται μόνα τους."
Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσετε (χωρίς να βοηθήσετε πάρα πολύ) ;
Βοηθήστε το παιδί να μιλάει για ό,τι το φοβίζει. Τα παιδιά μπορεί να γνωρίζουν τι είναι αυτό που τα φοβίζει, αλλά δεν έχουν πάντα τις λέξεις για να το εξηγήσουν. Εξειδικευμένες ερωτήσεις μπορεί να βοηθήσουν. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί φοβάται τα σκυλικά, μπορείτε να πείτε "Τι κάνει τα σκυλιά τρομακτικά;", "Σε ξάφνιασε ένας σκύλος;" "Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σκυλί που φοβάσαι;" Μόλις κατανοήσετε καλύτερα τι είναι αυτό που φοβάται το παιδί σας, θα έχετε μια πιο ξεκάθαρη ιδέα για το πώς θα το βοηθήσετε.
Κάποιοι κοινοί φόβοι κατά την παιδική ηλικία είναι:
- να είναι μόνα
- το σκοτάδι
- τα σκυλιά ή άλλα μεγάλα ζώα
- τα έντομα
- τα ύψη
- οι ενέσεις ή η επίσκεψη στον γιατρό
- οι άγνωστοι ή οι δυνατοί θόρυβοι
- τα φανταστικά τέρατα (το "πράγμα" κάτω από το κρεβάτι κλπ)
Επικυρώστε το παιδί, μετά προχωρήστε. Άπαξ και γνωρίζετε ποιος είναι ο φόβος, κάντε σαφές στο παιδί σας ότι παίρνετε στα σοβαρά τόσο αυτό όσο και τον φόβο του. "Όταν το παιδί λέει ότι κάτι είναι τρομακτικό, υπάρχει μεγάλη περίπτωση εμείς, ως ενήλικες, να μη το θεωρούμε τρομακτικό" λέει η Dr. Busman. "Αλλά πάντα θέλουμε να ξεκινούμε με την επικύρωση των συναισθημάτων του." Για παράδειγμα αντί να λέμε "Έλα τώρα! Αυτό δεν ήταν τρομακτικό!" ή "Μα δεν υπάρχει κάτι τρομακτικό εδώ!" δοκιμάστε "Πω πω, ακούγεσαι φοβισμένος!" ή "Ξέρω ότι πολλά παιδιά ανησυχούν για αυτό."
Αφού έχετε προσφέρει την επιβεβαίωση, είναι σημαντικό να προχωρήσετε γρήγορα, σημειώνει η Dr. Busman. "Δεν θέλουμε να παραμένουμε στην προσφορά παρηγοριάς για το τρομακτικό πράγμα, επειδή ακόμα κι αυτό μπορεί να το ενισχύσει και να λάβει ζωή από μόνο του." Αντί αυτού, αρχίστε να μιλάτε για το πώς θα δουλέψετε μαζί για να τα βοηθήσετε να νιώσουν πιο θαρραλέα και να φτάσετε στο σημείο όπου θα μπορούν να διαχειριστούν το φόβο μόνα τους.
Καταστρώστε σχέδιο. Εργαστείτε με τα παιδιά σας για να θέσετε λογικούς στόχους. Για παράδειγμα, αν συνήθως χρειάζεται να καθίσετε στο δωμάτιο μαζί τους μέχρι να τα πάρει ο ύπνος, μπορείτε να συμφωνήσετε ότι έως το τέλος της εβδομάδας θα προσπαθήσετε να κλείνετε το φως και να αποκοιμηθούν μόνα τους. αφού θέσετε τον στόχο, μιλήστε για κάθε βήμα που θα κάνετε για να φτάσετε στον στόχο και να είστε υπομονετικοί.
Για παράδειγμα, το πλάνο μπορεί να είναι το ακόλουθο:
Νύχτα πρώτη: Συμφωνήστε ότι θα διαβάσετε δυο βιβλία, κλείστε τα φώτα, ανάψτε ένα φωτάκι νυκτός και μετά καθίστε εκεί ήσυχα με αυτά (χωρίς να μιλάτε ή να παιζετε) μέχρι να αποκοιμηθούν.
Νύχτα δεύτερη: Διαβάστε ένα βιβλίο, μετά κλείστε το φως και ανάψτε το φωτάκι νυκτός. Θα αφήσετε την πόρτα μισάνοιχτη και θα είστε έξω από το δωμάτιο.
Νύχτα τρίτη: Διαβάστ4ε ένα βιβλίο, μετά ανάψτε το φωτάκι νυκτός και κλείστε την πόρτα.
Νύχτα τέταρτη: Διαβάστε ένα βιβλίο, κλείστε τα φώτα και την πόρτα.
Προσφέρετε ενθάρρυνση και επιδείξτε υπομονή. Τέλος, οι γονείς πρέπει να θυμούνται ότι η αλλαγή απαιτεί χρόνο και ο φόβος είναι ένα πολύ ισχυρό συναίσθημα. Παραμείνετε συνεπείς και επαινέστε τη σκληρή δουλειά του παιδιού σας: "Πιστεύω ότι είναι πολύ γενναίο εκ μέρους σου να μείνεις μέσα στο δωμάτιό σου για μισή ώρα. Ας δούμε αύριο αν μπορείς να μείνεις περισσότερη ώρα!"
Το παιδί σας πρέπει να ξέρει ότι εσείς πιστεύετε ότι μπορεί ν ααντιμετωπίσει τους φόβους του, ακόμα αν και το ίδιο δεν είναι ακόμα σίγουρο. "Λέγοντας πράγματα όπως "Το έχεις!" ή "Είσαι τόσο γενναίος!" μπορεί να βοηθήσυν το παιδί σας να νιώσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση." υποατηρίζει η Dr. Busman. Τα παιδιά, ειδικότερα τα μικρότερα, μπορεί να χρειάζονται λίγες περισσότερες προσπάθειες πριν αρχίσουν τα πράγματα να λειτουργούν, οπότε μην παραιτηθείτε αν το παιδί σας ακόμα ζητά ένα τρίτο ποτήρι νερό ή κρύβεται από τα σκυλιά στο δρόμο, ακόμα και αφού έχετε αρχίσει να δουλέυτε στη δόμηση του θάρρους του.
Δεν είναι όλοι οι φόβοι ίδιοι.
Είναι απαραίτητο να βοηθήουμε τα παιδιά να διαχειρίζονται τους φόβους που αντιμετωπίζουν σε συστηματική βάση, όπως το σκοτάδι ή τον γιατρό, αλλά δεν είναι όλοι οι φόβοι ίδιοι.
"Οι φόβοι που δεν επηρεάζουν τη ζωή του παιδιού δεν είναι πάντα απαραίτητο να ξεπεραστούν" υποστηρίζει η Dr. Busman. Για παράδειγμα, αν σε ένα παιδί δεν αρέσουν οι τρομακτικές ταινίες, αυτό είναι εντάξει. Μπορεί, στην πραγματικότητα, να είναι απόδειξη ότι υπερασπίζεται τον εαυτό του, δηλώνει η Dr. Busman. "Όταν το παιδί αποφασίζει "Δεν μου αρέσουν αυτά, δεν θα το δω", υπερασπίζεται τις ανάγκες του λέγοντας ότι αυτό είναι το όριό του.
Από την άλλη, αν οι φόβοι του παιδιού σας επιμένουν, είναι έντονοι ή αρχίζουν να επηρεάζουν την καθημερινή οτυ ζωή, μπροεί να είναι ώρα να αναζητήσετε βοήθεια. Σημάδια ότι ο φόβος μπορεί να είναι κάτι παραπάνω περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:
- Εμμονική ανησυχία: το παιδί σκέφτεται εμμονικά το αντικείμενο του φόβου του, μιλά συνεχώς για αυτό, ακόμα και αν αυτό δεν είναι παρόν. Για παράδειγμα, να μιλάει συνεχώς και αγχωμένα για την επίσκεψη στον οδοντίατρο μήνες πριν αυτή πραγματοποιηθεί.
- Φόβοι που περιορίζουν την απόλαυση της ζωής για το παιδί σας ή τη συμμετοχή του σε δραστηριότητες. Για παράδειγμα, αρνείται να πάει σε σχολική εκδρομή στο πάρκο επειδή μπορεί εκεί να υπάρχουν σκυλιά.
- Οι έντονοι, συγκεκριμένοι φόβοι που προκαλούν μειονεξίες.
- Σημάδια σοβαρού άγχους, όπως κρίσεις πανικού, εμμονική συμπεριφορά ή απομάκρυνση από δραστηριότητες, το σχολείο ή την οικογένεια.
Αν οι φόβοι του παιδιού σας φαίνονται ότι μπορεί να είναι πιο σοβαροί, καλό είναι να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό, για να δείτε αν επιπλέον βοήθεια έιναι απαραίτητη.
Πηγή:
https://childmind.org/article/help-children-manage-fears/

